Today I want to talk about something that's incredibly important in our busy and chaotic lives: finding rest. We live in a world that's always on the go, where we're constantly bombarded with messages, notifications, and demands on our time and attention. It can be exhausting and overwhelming, and it's easy to feel like we're never truly at rest. But the good news is that Jesus offers us a way to find true rest in him.
In John 10:1-10, Jesus says that he is the gate for the sheep. He says that anyone who enters through him will be saved and will find pasture. He goes on to say that he came so that his sheep may have life and have it abundantly. I believe that this passage has a lot to teach us about finding rest in Jesus.
First of all, notice that Jesus calls us his sheep. Sheep are creatures that need a lot of care and attention. They need to be led to pasture where they can graze and rest. They need protection from predators and from wandering off and getting lost. In other words, sheep are creatures that need a shepherd. And that's exactly what Jesus is for us. He is our good shepherd who cares for us and leads us to rest.
But notice also that Jesus says that he is the gate. He is the way through which we enter into rest. And what does it mean to enter through the gate? I believe that it means surrendering our lives to Jesus, trusting him completely, and following him wherever he leads us. It means letting go of our own agendas and ambitions and submitting to his will for our lives.
When we enter through the gate of Jesus, we find salvation and pasture. We find the rest that we so desperately need. But notice that Jesus also says that he came so that we may have life and have it abundantly. In other words, Jesus doesn't just give us rest so that we can be comfortable and complacent. He gives us rest so that we can be energized and empowered to live the full and abundant life that he has for us.
So what does it look like to find rest in Jesus? I believe that it starts with surrendering our lives to him and trusting him completely. It means recognizing that we can't do everything on our own and that we need his help and guidance. It means making time for prayer, worship, and reading the Bible, so that we can be filled with his presence and truth. And it means taking care of ourselves physically, emotionally, and spiritually, so that we can be healthy and whole.
Finding rest in Jesus is not always easy. It requires us to let go of our own agendas and desires and to trust him completely. But the reward is worth it. When we find rest in Jesus, we find salvation, pasture, and abundant life. So let's enter through the gate of Jesus and find the rest that we so desperately need.
F’dak iż-żmien, Ġesù qal: “Tassew tassew ngħidilkom, min ma jidħolx fil-maqjel tan-nagħaġ mill-bieb imma jaqbeż ġewwa minn naħa oħra, dak hu ħalliel u brigant. Imma min jidħol mill-bieb hu r-ragħaj tan-nagħaġ.
Min ikun mal-bieb lilu jiftaħ, in-nagħaġ minn leħnu jisimgħu, u hu jsejjaħ in-nagħaġ tiegħu waħda waħda b’isimhom u joħroġhom barra. U meta joħroġ in-nagħaġ tiegħu, huwa jmur quddiemhom u n-nagħaġ jimxu warajh, għax jisimgħu leħnu. Imma wara wieħed barrani ma jimxux, anzi jaħarbu minnu, għax leħen barrani ma jafuhx”.
Din il-parabbola qalhielhom Ġesù, iżda huma ma fehmux x’ried jgħidilhom biha.Għalhekk Ġesù raġa’ qalilhom: “Tassew, tassew ngħidilkom li l-bieb tan-nagħaġ huwa jien. Dawk kollha li ġew sa issa qabli huma ħallelin u briganti. Iżda n-nagħaġ lilhom ma semgħuhomx. Jiena hu l-bieb; jekk xi ħadd jidħol ġewwa permezz tiegħi jsalva, u jidħol u joħroġ u jsib fejn jirgħa. Il-ħalliel ma jidħolx jekk mhux biex jisraq u joqtol u jeqred. Jiena ġejt biex ikollkom il-ħajja, u ħajja bil-kotra”.
Il-Kelma tal-Mulej
Ġwanni jsejjaħ lir-ragħaj “ħo kalos” – sabiħ.
Ir-ragħaj hu tajjeb imma wkoll sabiħ.
Aħna nsejħu lil Alla bħala Missier, ħallieq, re. Imma din ix-xbiha ta’ Alla Ragħaj minn dejjem kienet għażiża kemm għall-poplu Lhudi u kemm għalina l-Insara. Fis-Salmi nsibu: “Int mexxejt lill-poplu tiegħek bħala merħla permezz ta’ Mose” (77); “Int ragħaj ta’ Israel, gwida għal Ġużeppi, ismagħna” (80); “Il-Mulej hu r-ragħaj tiegħi” (23).
Allura din ix-xbiha għalina tfisser li għandna nkunu ġwejda bħan-nagħaġ, devoti u nobdu bla tlaqlieq kulma jgħidulna l-mexxejja tal-Knisja?
Ifisser ukoll li min ma jaġixxix hekk hu nagħġa ħażina u mhux tajba biex tagħmel parti mill-merħla tagħna?
Żgur li le. Il-kelma “ragħaj” bl-Ebrajk ġejja mill-kelma “ra” li tfisser tmantni, tieħu ħsieb u kura, tagħti attenzjoni individwali għall-bżonnijiet ta’ kull nagħġa. Ir-ragħaj imbagħad jaf liema huma l-perikli fit-triq, kif ukoll fejn isib ħaxix tajjeb u ilma bnin għalihom. Anki bil-lejl jgħasses, u jqum jiġri għal kull ħoss suspettuż. Dan hu r-Ragħaj it-Tajjeb, ir-Ragħaj is-Sabiħ.
Is-silta tal-lum ma titkellimx fuq Ġesu li jiġri wara n-nagħġa l-mitlufa, jew li jiġbor in-nagħaġ f’maqjel wieħed. Illum qal xi ħaġa li laqtet il-Fariżej fil-laħam il-ħaj, tant li għajruh miġnun, imxajtan, u qabdu l-ġebel biex iħaġġruh! Mela x’qal?
“Fis-sewwa, fis-sewwa (jew Amen, Amen) ngħidilkom (introduzzjoni solenni) min ma jidħolx fil-maqjel tan-nagħaġ mill-bieb, hu ħalliel.”
Il-kelma “maqjel” hawn mhux eżatta. Bil-Grieg, “awle” tfisser atriju, bitħa. F’Ġerusalemm, atriju kbir wieħed kien hemm – dik il-bitħa fit-Tempju fejn Ġesu keċċa l-bejjiegħa tal-annimali.
F’din il-bitħa il-kapijiet tat-Tempju kienu jistennew in-nies devoti ġejjin biex joffru xi annimal għas-sagrifiċċju. Dil-bitħa kellha bieb wieħed. Min kien jipprova jidħol minn xi mkien ieħor ma jkunx ġie biex joffri sagrifiċċju imma biex jisraq.
In-nagħaġ hawn jirrapreżentaw dawk in-nies li ġew hawn biex jirċievu manteniment spiritwali, b’kelma ta’ kuraġġ skond il-pjan t’Alla u mhux biex jiġu sfruttati.
Dil-bitħa kienet imdawra b’ċint għas-sigurta. Imma f’dal-każ, Ġesu qed jgħid li l-ħitan ta’ dil-bitħa qed joħonqu l-liberta tan-nagħaġ. Dawn se jmutu bil-ġuħ u bil-għatx għax il-manteniment li ppretendew li jirċievu ġie miċħud lilhom.
Għalhekk ir-Ragħaj is-Sabiħ ġie biex joħroġ in-nagħaġ ‘il barra minn dil-bitħa biex jeħodhom f’mergħa fejn jista’ jmantnihom kif imiss.
Il-kapijiet tat-Tempju ndunaw li Ġesu kien jgħid għalihom bħala l-briganti u ħallelin li sakkru lin-nies ġo dil-bitħa, u temawhom l-idejat u t-tagħlim żbaljat fuq Alla għall-qliegħ personali tagħhom. Dan il-qerq ma kienx jippermetti lin-nies li jgħixu ferħana skond il-pjan t’Alla, għax il-kapijiet kienu jinsistu li jekk ma joffrux sagrifiċċji biex ipattu għall-dnubiethom, Alla kien se jikkastigahom bl-aħrax. Kienu jkomplu joħonqu l-poplu b’mijiet ta’ ritwali ta’ ħasil u purifikazzjoni, u b’elf tradizzjoni oħra.
Kif seta’ wieħed iħobb Alla bħal dan, b’dan il-biża’ u t-twerwir kollu? Dawn il-kapijiet fehmu x’kellu f’moħħu Ġesu – li joħroġ lill-poplu minn dan l-isqaq li daħħluh fih dawn il-ħallelin, li ma kinux jgħaddu mill-bieb tal-Verita, imma jipprofittaw ruħhom mill-injoranza tan-nies, u jingannawhom biex jisolħulhom il-ftit flus li kien ikollhom. Dawn il-briganti kienu qed (a) jisirqu n-nies minn għand Alla, li Hu l-veru proprjetarju tal-bniedem, (b) jisirqulhom l-immaġini ta’ Alla Ħanin, (c) jisirqulhom il-ferħ li għandu jkollhom dawk li jħossuhom ulied Alla, (d) kull tant jaslu wkoll biex jirrikorru għall-vjolenza fuq dawk li ma jkunux iridu jisimgħu minnhom.
Hawn jidħol fix-xena ir-Ragħaj is-Sabiħ, li jidħol mill-bieb tal-Verita. In-ngħaġ ma joħorġux mill-bieb għax ma jafuhx. Ġew imqarrqa. Għalhekk ir-Ragħaj jidħol biex jgħallimhom il-verita’, jiftħilhom għajnejhom, jgħajtilhom għax huma jagħrfu leħnu, u b’hekk imexxihom lejn il-bieb li jeħodhom lejn il-liberta’. Dan il-bieb ifisser ukoll l-intelliġenza li tagħna Alla, li permezz tagħha Alla jgħinna niddixxernu x’inhu tajjeb u ħażin, liema hi l-Kelma t’Alla u liema m’hijiex, xi jwassal għall-ħajja jew għall-mewt.
Il-purtinar ta’ dan il-bieb m’hu ħadd ħlief il-kuxjenza tagħna, li tgħinna nagħrfu leħen ir-Ragħaj li ġie biex joħroġna ‘il bogħod mill-ħakma tal-briganti. Anki llum għandna minnhom li jridu joħonquna, jaħtfuna u jgħassruna għall-qliegħ tagħhom. Irridu ngħassu b’seba’ għajnejn biex nisimgħu biss il-leħen tar-Ragħaj it-tajjeb. Dan nistgħu nagħmluh billi mhux biss nisimgħu il-Kelma t’Alla, imma nagħtuha ċans tidħol fil-fond ta’ qalbna biex tagħmel il-frott mixtieq: “In-ngħaġ minn leħnu jisimgħu.”
“Hu jsejjaħ kull waħda min-ngħaġ tiegħu b’isimha.” Ir-Ragħaj ma jħobbx massa ta’ nies, imma kull individwu bl-identita tiegħu. “… u joħroġhom barra minn dawn iċ-ċnut li jgħassruhom”. X’inhuma ċ-ċnut tal-lum li jippruvaw joħonqu l-leħen tar-Ragħaj? (a) Tagħlim antik fuq Alla bħala mħallef kattiv u mhux li jaħfer u jħobb (b) kull idejoloġija jew reliġjon ibbażata fuq il-biża’ u mhux l-imħabba, l-ferħ u l-maħfra (ċ) L-idoli tal-lum: flus, karriera, suċċess, workaholiċiżmu (d) Mudelli ta’ ħajja proposti mill-media, soaps, eċċ (e) Nagħmel kif qed jagħmel kulħadd (bħan-ngħaġ ta’ Bendu).
Xi ngħaġ ma jarawx il-bieb tal-liberta’ u r-Ragħaj ikollu juża’ xi ftit tal-forza – xi daqqa ħafifa ta’ qasba jew ta’ sieq – imma dan kollu għall-ġid tagħhom. Ġesu jtemm billi jgħid: “Jien il-bieb li jwassal għall-ħajja ferħana mhux għal xi skjavitu ieħor.” Dawk in-ngħaġ li jgħaddu minn dal-bieb (li hu r-Ragħaj is-Sabiħ), isiru sbieħ bħalu huma wkoll. Għax “jien ġejt biex ikollhom il-ħajja, u l-ħajja bil-kotra.”
Dakinhar stess fl-ewwel jum tal-ġimgħa, ġara li tnejn mid-dixxipli kienu sejrin lejn raħal jismu Għemmaws, xi sittin stadju bogħod minn Ġerusalemm, jitħaddtu bejniethom fuq kull ma kien ġara. Huma u jitħaddtu u jitkixxfu bejniethom, Ġesù nnifsu resaq lejhom u baqa’ miexi magħhom. Imma għajnejhom kellhom xi jżommhom u ma setgħux jagħrfuh. U hu qalilhom: “X’intom tgħidu bejnietkom intom u miexja?”. U huma waqfu, b’ħarsa ta’ niket fuq wiċċhom. Imbagħad wieħed minnhom, jismu Kleofa, wieġeb u qallu: “Inti waħdek il-barrani f’Ġerusalemm li ma tafx x’ġara hemmhekk f’dawn il-jiem?”.
“X’ġara?”, staqsiehom Ġesù. Qalulu: “Dak li ġara lil Ġesù ta’ Nazaret, li kien profeta setgħan fl-għemil u fil-kliem quddiem Alla u quddiem il-poplu kollu, kif il-qassisin il-kbar u l-kapijiet tagħna tawh f’idejn il-gvernatur biex ikun ikkundannat għall-mewt u sallbuh. Aħna konna nittamaw li hu kien dak li kellu jifdi lil Iżrael; iżda issa, fuq kollox ġa għaddew tlitt ijiem minn dawn il-ġrajja!
Issa wkoll xi wħud min-nisa tagħna ħasduna, għax marru kmieni ħdejn il-qabar u l-katavru tiegħu ma sabuhx; ġew jgħidu wkoll li dehrulhom xi anġli li qalulhom li hu ħaj. Imbagħad marru ħdejn il-qabar xi wħud minn tagħna u sabu kollox kif kienu qalu n-nisa, imma lilu ma rawhx!”.
Qalilhom Ġesù: “Kemm intom boloh u tqal biex temmnu kulma qalu l-profeti! U ma kellux il-Messija jbati dan kollu u hekk jidħol fil-glorja tiegħu?”. U beda minn Mosè u l-profeti kollha jfissrilhom kulma kien hemm fl-Iskrittura fuqu.
Meta qorbu lejn ir-raħal fejn kienu sejrin hu għamel tabirruħu li kien se jibqa’ sejjer aktar ’il bogħod. Iżda huma ġegħluh jibqa’ magħhom u qalulu: “Ibqa’ magħna, għax issa sar ħafna ħin u l-jum ġa wasal biex jintemm”. Imbagħad daħal biex joqgħod magħhom. U waqt li kien fuq il-mejda magħhom, qabad il-ħobż, qal il-barka, qasmu u tahulhom. Imbagħad infetħulhom għajnejhom u għarfuh, iżda hu għab minn quddiemhom. U wieħed lill-ieħor bdew jgħidu: “Ma kinitx imkebbsa qalbna ġewwa fina huwa u jkellimna fit-triq u jfissrilna l-Iskrittura?”.
Dak il-ħin stess qamu u reġgħu lura Ġerusalemm. Hemm sabu lill-Ħdax u lil sħabhom miġbura flimkien, u dawn qalulhom: “Il-Mulej qam tassew, u deher lil Xmun!”. U huma wkoll tarrfulhom x’kien ġralhom fit-triq, u kif kienu għarfuh fil-qsim tal-ħobż.
Il-Kelma tal-Mulej.
Aktarx Luqa kiteb il-Vanġelu tiegħu f’Filippi fejn kien hemm komunita soda mwaqqfa minn San Pawl. Kitbu bejn is-snin 85-90 AD, i.e. għaddew ħamsin sena mill-Qawmien ta’ Ġesu, u għalhekk għandna t-tielet ġenerazzjoni ta’ Nsara. Dawn isaqsu: “Aħna lil Ġesu ma rajnihx, ma missejnihx, ma kilniex miegħu.
Kif nistgħu nemmnu li qam mill-mewt? Ma nistgħux nagħmlu l-esperjenza tal-Maddalena u l-Appostli li ltaqgħu wiċċ imb’wiċċ ma’ Kristu rxoxt.” Luqa wkoll kien bħalhom għax ikkonverta xi għaxar snin wara l-Qawmien. Għalhekk kiteb dis-silta tal-lum biex jagħti tweġiba lill-Insara ta’ żmienu, u jaqsam magħhom l-esperjenza ta’ kif hu mexa t-triq li wasslitu biex jemmen fil-Qawmien. Dis-silta għandha tgħin anki lilna fil-mixja tagħna tal-fidi.
Fl-ewwel jum tal-ġimgħa (il-Ħadd) żewġ dixxipli irħewlha għal Emmaus.Wieħed kien jismu Kleofa. Ewsebju l-istoriku jgħid li kien ħu Ġużeppi l-mastrudaxxa, u z-ziju putattiv ta’ Ġesu. L-ieħor bla isem. Luqa jpoġġi lilu nnifsu minn flok dan il-personaġġ biex iħajjar lilna nagħmlu l-istess. B’hekk nimxu aħna wkoll it-triq li twassalna Emmaus, fejn se nagħmlu esperjenza ta’ Kristu rxoxt. Dawn id-dixxipli telqu għax kienu ddiżappuntati. Il-viżjoni u t-tagħlim ta’ Ġesu li kellu jbiddel id-dinja, safa fix-xejn. Dil-biċċa żgur li ma kelliex tispiċċa hekk. Aħna wkoll ġieli nkunu diżappuntati meta naħsbu (a) li l-Knisja kellha tgħid jew tagħmel hekk (b) jew meta ma naqilgħux xi grazzja (ċ) jew meta l-affarijiet ma jmorrux kif ħsibna aħna. Ikollna tentazzjoni li nitilqu għal rasna u ninjoraw id-dmirijiet tal-fidi tagħna.
Id-dixxipli kienu qed jimxu u jitħaddtu bejniethom. Il-verb bil-Grieg “omilein” ifisser jagħmlu omelija fuq Ġesu u fuq kulma ġralu. Jistaqsu ‘l xulxin, jargumentaw u forsi jillitigaw fuq min se jwaddbu l-ħtija ta’ kulma ġara. (Bħal meta fil-Knisja xi ħaġa tmur żmerċ u grupp jagħti t-tort lil xi għaqda oħra. Forsi xi ħadd jitlaq ukoll, għax l-argumenti jġibu l-firda.) Kleofa u sieħbu kienu qed jargumentaw sforz l-imħabba kbira li kellhom għal Ġesu u għall-kawża tiegħu. Meta deher li dil-kawża spiċċat fix-xejn, kienu qed ibatu u kienet iebsa għalihom biex jaċċettawha.
“Ġesu nnifsu resaq lejhom u beda miexi magħhom.” Is-silta ma tgħidx “dehrilhom” imma li, waqt li kienu mixjin u jargumentaw, Ġesu kien hemm miexi magħhom. Huma, fis-saħna li kienu fiha, ma ndunawx bih mill-ewwel. “Għajnejhom kellhom xi jżommhom…” – bil-Grieg jintuża verb wieħed li jfisser “tara l-ħwejjeġ materjali biss”, u ieħor li jfisser “tirrikonoxxi bil-menti interjuri”. i.e. tara mhux biss il-qoxra ta’ barra imma x’hemm moħbi taħtha, jew x’hemm wara xi maskra. Ġesu deher quddiemhom bħala l-irxoxt u mhux taħt xi forma oħra. Huma għalissa ma setgħux jagħrfuh. Issa se naraw il-mixja ta’ dawn id-dixxipli biex minn “jaraw” tal-ewwel tifsira jaslu għal “jaraw” tat-tieni. Dil-mixja tibda bi djalogu.
“X’inthom titħaddtu bejnietkom u tisħnu daqshekk għal xulxin?” Ġesu ma jgħollix leħnu. Jisma’ bis-sabar il-preokkupazzjonijiet, id-dubji u l-mistoqsijiet tagħhom. Aħna wkoll għandu jkollna dan is-sabar ma’ min ma jkunx jista’ jifhem ċertu tagħlim ta’ Ġesu jew tal-Knisja. Mhux ngħajtu miegħu, ngħajruh jew nikkundannawh. Ġesu l-anqas jipprova jispjegalhom xi domma tal-fidi, jew xi aspett tejoloġiku. Jagħmlilhom domandi biex jgħinhom jiżvugaw il-problemi tagħhom (“thinking aloud”). Id-dixxipli għamlu żball li nqatgħu mill-komunita. Dil-ħaġa ġabitilhom dwejjaq kbar (bħalma jiġrilu min jiddeċiedi ma jmurx knisja aktar). Dad-dwejjaq juruh bil-mod li jwieġbu ‘l Ġesu: “Int waħdek ma tafx x’ġara f’dawn il-ġranet?” Dan it-ton ta’ ċanfira ma jurix disprezz, imma għajta għall-għajnuna: “Qed insofri: għinni nifhem x’inhu jiġri.” Aħna wkoll irridu nkunu għassa (alert) biex jekk wieħed juża ton żorr magħna naraw ikunx qed jokrob għall-għajnuna tagħna. Id-dixxipli jkomplu: “Fuq Ġesu, profeta setgħan.. ħsibna li se jifdi lil Israel, imma qatluh, u spiċċa kollox.” Xi Nsara ta’ żmien Luqa u ta’ żmienna wkoll jieqfu hawn fit-twemmin tagħhom. Jaslu safejn wieħed jista’ jivverifika bl-għajnejn naturali biss. Ma jagħmlux pass ieħor, u jibqgħu mdejqa. Dan hu t-tieni żball li għamlu dawn iż-żewġ dixxipli. It-tielet kien meta m’emmnux x’qalu n-nisa – “imma lilu ma rawhx.” In-nisa għamlu esperjenza tal-Qawmien, imma ż-żewġ dixxipli ma tawhomx ċans jaqsmu magħhom dil-esperjenza u telqu ‘l barra bħal erbgħa forst il-ġimgħa.
Hawn jidħol Ġesu fix-xena b’ton sod. “Kemm inthom bla għaqal u moħħkom tqil… dħaltu fi sqaq mudlam, imma għandkom dawl. Fid-dawl tal-Iskrittura taslu biex tagħrfu li dan kollu kien fil-pjan Divin biex Alla jifdi lid-dinja. F’umanita’ ta’ bhejjem selvaġġi, l-unika mezz ta’ salvazzjoni kien li jintbagħat Ħaruf. B’hekk l-ilpup jindunaw li ħajjithom mhux umana, u biex jibdluha kellhom huma wkoll isiru ħrief.” Hawn Ġesu qed jgħid li mhux biżżejjed naqraw l-Iskrittura imma għandna bżonn xi ħadd jispjegahielna biex nifhmu sew, u biex qalbna “titħeġġeġ” ġewwa fina.
Talbuh jibqa’ magħhom u għarfuh fil-qsim tal-ħobż. Kien il-Ħadd – minn dak in-nhar ‘il quddiem il-Ħadd sar Jum il-Mulej fejn l-Insara jinġabru f’komunita Bil-qari tal-Kelma t’Alla u bl-ispjega tagħha fl-omelija, titħeġġeġ qalbhom b’tali mod li, meta jaqsmu l-Ħobż ikkonsagrat bejniethom, ikunu jistgħu jagħrfu u jemmnu li Kristu qam tassew mill-mewt. Jiftakru wkoll li l-Ewkaristija hija turija tal-ħajja ta’ Kristu mogħtija lilna bħala rigal.
Appena d-dixxipli għarfuh fil-qsim tal-Ħobż, ma rawhx aktar bl-għajnejn naturali tagħhom – ma kellhomx għalfejn, għax la għarfuh, sinjal li emmnu fil-Qawmien. Forsi xi wħud minna kellhom din l-esperjenza li, meta xi frażi mill-qari jew mill-omelija tolqtok ħafna, tgħid: “Mela veru”. U tfittex lil Ġesu, u , għalkemm ma tarahx bl-għajnejn naturali, tikkonoxxieh bl-għajnjen tal-fidi. Is-silta tispiċċa bid-dixxipli li jmorru lura biex jaqsmu l-esperjenza ma-komunita u jkantaw innu: “Il-Mulej qam tassew, u deher lil kull min jemmen fih.”
Today we turn our attention to the 19th verse of the 20th chapter of the Gospel of John, which reads: "On the evening of that first day of the week, when the disciples were together, with the doors locked for fear of the Jewish leaders, Jesus came and stood among them and said, 'Peace be with you!'"
This verse tells us about the first appearance of Jesus to his disciples after his resurrection. The disciples were gathered together in a room, with the doors locked for fear of the Jewish leaders. They were afraid and uncertain about what the future held for them. But in the midst of their fear and uncertainty, Jesus appeared to them and spoke words of peace.
We can learn a lot from this passage. Firstly, we see that even in our moments of fear and uncertainty, Jesus is always present with us. Just as he appeared to the disciples in that room, he is with us in our homes, our workplaces, and wherever we may find ourselves. We may feel like the doors of our hearts are locked, but Jesus can come through and bring us peace.
Secondly, we see that Jesus is not afraid of our fears. He knows our struggles and our weaknesses, and he is there to comfort and support us. The disciples were afraid of the Jewish leaders, but Jesus appeared to them anyway. He did not let their fears keep him away.
Finally, we see that Jesus brings us peace. The world can be a scary and uncertain place, but Jesus offers us a peace that the world cannot give. This peace comes from knowing that we are loved by God and that we have a purpose in life.
So, my friends, let us take comfort in this passage from John's Gospel. Let us remember that even in our darkest moments, Jesus is with us, offering us peace and comfort. Let us open the doors of our hearts to him, and allow him to fill us with his love and his peace. May the peace of Christ be with us always. Amen.
Dakinhar filgħaxija, fl-ewwel jum tal-ġimgħa, meta d-dixxipli kienu flimkien imbeżżgħa mil-Lhud, bil-bibien magħluqa, ġie Ġesù u qagħad f’nofshom; u qalilhom: “Is-sliem għalikom!”. Kif qal hekk, uriehom idejh u ġenbu. Id-dixxipli ferħu meta raw lill-Mulej. Imbagħad Ġesù tenna jgħidilhom: “Is-sliem għalikom! Kif il-Missier bagħat lili, hekk jien nibgħat lilkom”. Kif qal hekk, nefaħ fuqhom u qalilhom: “Ħudu l-Ispirtu s-Santu. Dawk li taħfrulhom dnubiethom ikunu maħfura, u dawk li żżommuhomlhom ikunu miżmuma”.
Tumas, wieħed mit-Tnax, jgħidulu t-Tewmi, ma kienx magħhom meta ġie Ġesù. Għalhekk id-dixxipli l-oħra qalulu: “Rajna lill-Mulej”. Iżda hu qalilhom: “Jekk ma narax f’idejh il-marka tal-imsiemer u ma nqigħedx sebgħi fuq il-marka tal-imsiemer u idi fuq ġenbu, jien ma nemminx”. Tmint ijiem wara, id-dixxipli reġgħu kienu ġewwa, u Tumas magħhom. Il-bibien kienu magħluqa, imma Ġesù daħal, qagħad f’nofshom, u qalilhom: “Is-sliem għalikom!”.
Imbagħad qal lil Tumas: “Ġib sebgħek hawn u ara jdejja, u ressaq idek u qegħedha fuq ġenbi; tkunx bniedem bla fidi, iżda emmen”. Wieġeb Tumas u qallu: “Mulej tiegħi u Alla tiegħi!”. Qallu Ġesù: “Emmint għax rajtni! Henjin dawk li ma rawx u emmnu”.
Hemm ħafna sinjali oħra li Ġesù għamel quddiem id-dixxipli tiegħu u li mhumiex imniżżla f’dan il-ktieb. Iżda dawn inkitbu sabiex intom temmnu li Ġesù hu l-Messija l-Iben ta’ Alla, u biex bit-twemmin tagħkom ikollkom il-ħajja f’ismu.
Il-Kelma tal-Mulej. R/. Tifħir lilek, Kristu.
Fil-Vanġelu tal-lum naqraw meta Ġesu deher lill-Appostli: l-ewwel, dak in-nhar li rxoxta filgħaxija, u t-tieni, ġimgħa wara. Fl-ewwel laqgħa għandna l-Appostli barra Tumas, magħluqin fiċ-ċenaklu, imbeżżgħin għax barra hemm il-Lhud li ma riedu jafu xejn fuq Ġesu, u mhux għax kienu se jagħmlu għalihom.
F’dil-fażi l-Appostli qed jirrappreżentaw xi membri tal-Knisja li, quddiem tant paganiżmu u nuqqas ta’ twemmin li hemm fid-dinja, jingħalqu fihom infushom. Fil-fatt, ħafna mill-pagani għandhom l-għatx għall-Kelma t’Alla u qed jistennewha bil-ħerqa. Imma l-Appostli jibqgħu maqfulin għax għadhom ma ltaqgħux ma’ Kristu rxoxt.
Il-biża’ tagħmilna suspettużi, forsi aggressivi u fanatiċi. Ma nibqgħux nirraġunaw, imma nistqarru b’vuċi għolja il-konvinzjonijiet reliġjużi tagħna. B’hekk jieqaf id-djalogu, u min jismagħna jkollu dubju fuq il-verita’ li qed nistqarru. Min hu konvint fil-fidi m’għandux għalfejn jgħajjat, imma jesponi l-prinċipji tiegħu bil-ħlewwa. Il-ferħ f’wiċċu għandu jixhed għall-verita. Dil-biża’ għamlet ħafna ħsara lill-Knisja, e.g. il-biża’ tax-xjenza fi żmien Galileo, l-emanċipazzjoni tal-mara, ir-rinnovament, eċċ. Qatt m’għandu jkollna biża’ tal-verita.
Qalb dil-biża’ ġie (mhux dehrilhom) Ġesu u qagħad f’nofshom. Issa Ġesu m’għadux bil-ġisem ta’ qabel, limitat bħal kull bniedem ieħor, suġġett għall-bard, sħana, irjiħat. Issa Ġesu għandu ġisem glorjuż u bla limiti. Il-preżenza tiegħu hija possibbli kemm fil-komunita ta’ dawn l-għaxar appostli u kemm f’kull komunita fid-dinja. Aħna għandna nkunu dejjem konxji ta’ din il-preżenza biex ma ninħakmux mill-biża’. Ġesu jurihom idejh u l-kustat. Hawn min jaħseb li dawn kienu ħwejjeġ koroh u ta’ min jinsihom. Minn flok, dawn isiru l-identita ta’ Ġesu. Idejn Ġesu huma idejn Alla, li qatt ma jużahom biex jikkastiga. Biżżejjed naraw il-ħolqien. Imbagħad idejn Ġesu m’għamlux ħlief ġid: ifejqu, jiġbdu ‘l Pietru mill-għarqa, ibierku, eċċ. Mill-kustat ħareġ demm, sinjal tal-ħajja, u ilma – l-ilma tal-ħajja li fuqha Ġesu kellem lis-Samaritana.
L-Appostli ferħu meta raw lil Ġesu. Ikollu ferħ ġenwin min jiltaqa’ ma’ Kristu rxoxt, min fehem li l-għotja tal-ħajja ma titħassar qatt, imma tibqa’ għal dejjem f’idejn il-Missier Etern. Mill-banda l-oħra, id-dwejjaq jiġu meta l-għotja tal-ħajja titqies bħala falliment.
Ġesu nefaħ fuqhom, i.e. tahom l-Ispirtu Qaddis bl-imħabba kollha tiegħu u huma imtlew b’dan l-Ispirtu Qaddis. Dan in-nifs li nefaħ Ġesu huwa simbolu tal-forza Divina li wasslet lil Ġesu biex jagħti ħajtu. Issa dil-forza qed jgħaddiha lid-dixxipli hu u jibagħthom fid-dinja:
“Kif il-Missier bagħat lili hekk jien nibgħat lilkom. Hemm bżonn li toħorġu minn hawn biex tmorru taħfru d-dnubiet, avolja se tkunu qiskom nagħaġ qalb l-ilpup.” Hawn Ġesu mhux qed jirreferi għall-qassisin biss fil-Qrar. Kull Nisrani għandu d-dmir li meta jiltaqa’ ma’ ħuh midneb, iħajru jabbanduna dil-ħajja żbaljata u jerġa’ jmur jitħabbeb mal-Missier.
“Id-dnubiet li intom iżżommu…” – mhux qed jgħid għal meta qassis ma jkunx jista’ jaħfer xi dnub, p.e. imħabba nuqqas ta’ ndiema. Hawn qed jgħid li jekk id-dixxiplu ma jirnexxilux jikkonvinċi lil ħuh biex jikkonverti, dan se jibqa’ bid-dnub. Għalhekk id-dixxiplu m’għandux iħallieh għall-rasu, imma jkompli jara x’jista’ jagħmel, u minn fejn se jfittex l-għajnuna biex joħroġ lil ħuh mill-ħajja tad-dnub.
Ġimgħa wara, Ġesu jerġa’ jkun mad-dixxipli flimkien ma’ Tumas. Dan Tumas sar sinonimu ma’ dawk li jiddibutaw. Kull wieħed mill-Appostli kellu rapport għalih ma’ Ġesu għax kull wieħed kellu l-karatteristika tiegħu.
Tumas dejjem imsemmi bħal “it-tewmi” (Tewmas?). Dan huwa nvit għal kull wieħed minna biex ikun tewmi ma’ Tumas. Ma beżgħax joħroġ barra ġimgħa sħiħa. Mhux Tumas biss ma emminx. Mattew jgħidilna li qabel Ġesu tela’ s-sema, “xi wħud baqgħu jiddubitaw”. Biex nemmnu fil-Qawmien anki aħna kull tant ngħaddu minn dubji – dawn jgħinuna biex ma nħawdux il-Qawmien mar-rianimazzjoni.
Tumas għamel l-iżball li nqata’ mill-komunita’. Dan m’għamlux bħal dak in-Nisrani li jara kollox ħażin u jitlaq mill-Knisja għax jaħseb li hu aktar qaddis mill-oħrajn kollha; jew dak li jmur pass ieħor ‘il quddiem u jsir ateju jew jidħol f’xi setta. Tumas kien bħal dak li jaqta’ ftit qalbu meta jara ċerti skandli; jew li jħossu skomdu meta f’xi żmien, il-Knisja ndaħlet wisq fil-politka u l-poter; jew illum meta jara l-piki bejn l-għaqdiet u l-parroċċi. Allura Tumas telaq, imma ġimgħa wara reġa’ ġie. Kellu dubju għax ried prova materjali, konkreta, razzjonali u bis-sens.
Dan mhux possibbli għax aħna għadna fuq pjan uman. Nifhmu sew meta nkunu fuq pjan Divin fl-eternita’. Kristu rxoxt jistieden lil Tumas:
“Qis li ma tonqosx fik il-fidi, imma emmen.” Tumas ma kellux għalfejn imiss il-kustat u l-ħofor f’idejn Ġesu. Stqarr bla tlaqlieq: “Mulej tiegħi, u Alla tiegħi.” Ħadd qabel ma kien irrefera għal Ġesu bħala Mulej u Alla fl-istess ħin. Din l-istqarrija tal-fidi saret l-istqarrija tal-ewwel Insara, u għandha tkun l-istqarrija ta’ kull Nisrani li fetaħ għajnejh għar-rejalta u l-verita tal-Qawmien.
As we begin our observance of Holy Week, we are reminded of the significance of this time in the Christian calendar. This is a week of reflection, prayer, and contemplation, as we remember the events leading up to Jesus' crucifixion and resurrection.
Reflection is an essential part of our observance of Holy Week. We reflect on Jesus' journey to the cross, his sacrifice, and what it means for our salvation. We reflect on the many ways in which we have fallen short of God's grace and how we can strive to be better in our lives. We reflect on our own mortality and the hope that we have through Christ's resurrection.
Prayer is also a crucial aspect of our observance of Holy Week. Through prayer, we can connect with God and seek His guidance and comfort. We can pray for those who are suffering, for those who are in need of healing, and for those who are lost. We can pray for strength and courage to face our own challenges and to follow God's will for our lives.
Contemplation is another vital component of our observance of Holy Week. Through contemplation, we can enter into a deeper relationship with God and gain a better understanding of His love for us. We can contemplate the significance of Jesus' sacrifice and what it means for us as individuals and as a community of believers. We can contemplate the many blessings in our lives and express gratitude for all that God has given us.
As we reflect, pray, and contemplate during this Holy Week, let us remember that these practices are not only for this week but are a part of our ongoing journey with Christ. May we continue to reflect on God's love for us, pray for His guidance and comfort, and contemplate the many ways in which we can live out our faith in our daily lives.
Let us pray:
Heavenly Father, we thank you for this Holy Week and for the opportunity to reflect, pray, and contemplate your love for us. May we be filled with your grace and guidance as we seek to live out our faith in our daily lives. We ask this in Jesus' name. Amen.
Palm Sunday is a significant day in the Christian calendar, commemorating Jesus' triumphant entry into Jerusalem a week before his crucifixion. According to the Bible, crowds welcomed him by waving palm branches and laying them on the ground, creating a path for him to ride into the city on a donkey.
For Christians, Palm Sunday is a time to reflect on Jesus' humility, as he chose to enter Jerusalem on a donkey instead of a horse, which was a symbol of power and war. It is also a time to reflect on the events leading up to Easter, which celebrates Jesus' resurrection from the dead.
Palm Sunday marks the beginning of Holy Week, which includes other significant events such as Maundy Thursday, Good Friday, and Holy Saturday. It is a time of reflection, prayer, and contemplation for many Christians, as they remember Jesus' sacrifice and what it means for their faith.
.png)
.jpg)
